Aktualności

Mięsień powiązany i lokalizacja terapeutyczna

W poprzednim wpisie skupiliśmy się na wyjaśnieniu, czym jest mięsień wskaźnikowy i w jaki sposób można go wykorzystać w celach diagnostycznych. Stwierdziliśmy, że mięśniem wskaźnikowym może być właściwie każdy mięsień spełniający określone warunki, z których najważniejsze zostały skrótowo opisane. (Zachęcamy do zapoznania się z tym wpisem osoby, które go ominęły.)

 

Mięsień powiązany

Dzisiaj zajmiemy się zagadnieniem mięśnia powiązanego. Pomimo innych założeń, terminy te często się mylą (a nie powinny). Zgodnie z nazwą mięsień powiązany jest związany z inną strukturą organizmu. Najczęściej mówi się o mięśniach powiązanych w kontekście narządów (np. trawienia, hormonalnych, układu nerwowego, moczowo-płciowego itd.). Mięsień powiązany z danym narządem stanowi z nim parę i odzwierciedla jego stan. Jest w związku z tym niejako wskaźnikiem jego stanu i być może stąd wynika skłonność do mylenia ze sobą tych dwóch pojęć. 
Przykładami par „mięsień powiązany-narząd” są:

  •  lędźwiowy — nerka,
  • podkolanowy — pęcherzyk żółciowy,
  • dźwigacz łopatki - przytarczyce,
  • najszerszy grzbietu — trzustka,
  • piersiowy większy — żołądek,
  • piersiowy mniejszy — wątroba,
  • podłopatkowy — serce,
  • naprężacz powięzi szerokiej — jelito grube,
  • itd.

Pary mięśni powiązanych i narządów zostały ustalone empirycznie. Można przyjąć ich istnienie i wykorzystywać jako elementy diagnostyczne lub całkowicie pominąć; decyzja należy do terapeuty. Istnieją wprawdzie próby wyjaśnienia pochodzenia zależności (np. w odniesieniu do rozwoju embrionalnego), lecz w większości przypadków są one niekompletne. Należałoby połączyć ze sobą kilka teorii, aby znaleźć wyjaśnienie omawianych połączeń.

 

Praktyczne wykorzystanie wiedzy o mięśniach powiązanych

Testowanie danego mięśnia jako mięśnia powiązanego (nieco inny sposób testowania) pozwala stwierdzić, czy jest on normotoniczny, hipotoniczny czy hipertoniczny (czyli słaby, lecz znajdujący się w spaźmie). Po uwzględnieniu pozostałych informacji z wywiadu i z badania ten element diagnostyczny może pozwolić przypuszczać zaburzenie funkcjonalne określonego narządu wewnętrznego. Aby przekonać się, czy rzeczywiście dany narząd ma związek z nieprawidłowym stanem mięśnia można wykorzystać tzw. lokalizację terapeutyczną. Lokalizatorem jest ręka pacjenta, a lokalizacją terapeutyczną jest miejsce na ciele, w którym zostanie ona położona. Najłatwiej wyjaśnić to na przykładzie.

Badamy mięsień piersiowy większy pod kątem jego związku z żołądkiem. Mięsień wykazuje osłabienie. Układamy rękę pacjenta na żołądku. Mięsień powraca do normotonii. Zgodnie z prezentowaną teorią istnieje związek pomiędzy osłabionym m. piersiowym a żołądkiem. Możliwa jest również inna opcja. Początek jest taki sam: badamy mięsień piersiowy większy pod kątem stanu żołądka. Mięsień jest osłabiony. Przykładamy lokalizację terapeutyczną na żołądek. Mięsień jest nadal osłabiony. Wówczas za pomocą lokalizatora poszukujemy innego narządu, który osłabia żołądek (wtórnie zaburzony), i który wzmocni m. piersiowy większy. Przykładamy rękę na jelito cienkie — nie ma zmiany, przykładamy rękę na jelito grube — nie ma zmiany, przykładamy rękę na wątrobę — mięsień powiązany z żołądkiem wzmacnia się. Oznacza to, że bardziej priorytetowe jest zaburzenie wątroby i to z nim należy pracować (na poziomie strukturalnym, funkcjonalnym, biochemicznym, energetycznym, autonomicznym, emocjonalnym — płaszczyznę pracy również należy określić). Omawiane zagadnienie jest oczywiście zdecydowanie bardziej złożone. Jednak trudno jest je omówić wyczerpująco w krótkim wpisie.

 

Chcielibyśmy podzielić się jednym wnioskiem płynącym z powyższych rozważań. Naszym zdaniem nie ma sensu wzmacniać mięśnia, który jest „wyłączony” przez układ nerwowy. Przykładowo, zaburzenie fukcjonowania jelita cienkiego może doprowadzić do „wyłączenia” mięśni brzucha. Są one wówczas osłabione ze względu na odruch neurologiczny. Uzyskanie ich wzmocnienia i lepszej kontroli nad nimi jest kwestią co najmniej dyskusyjną, jeżeli nie usunie się przyczyny i nie odtworzy prawidłowej neurologii mięśnia. Podobnie jest w przypadku mięśni nadmiernie napiętych, jeżeli napięcie ma charakter odruchowy. Wzmacnianie i rozluźnianie mięśni jest bardzo ważnym i dobrym narzędziem terapeutycznym pod warunkiem, że układ nerwowy (a nie tylko mięśniowy) jest na nie przygotowany.
 

 

Zainteresował Cię ten temat? Czujesz, że jest to coś dla Ciebie? Chcesz połączyć swoją praktykę lekarską z nowoczesną metodą terapii? Zapoznaj się z naszymi kursami w Akademii Osteopatii:
 

Program nauczania

Program edukacyjny Akademii oparty jest o standardy stosowane w największych szkołach osteopatycznych na świecie i obejmuje ponad 2 tys. godzin dydaktycznych realizowanych przez 44 seminaria w trakcie 4,5-letniego cyklu nauczania.

Dowiedz się więcej

Osteopata D.O.

Po ukończeniu 4,5 letniego trybu nauczania, otrzymujesz możliwość napisania pracy dyplomowej i uzyskania Certyfikowanego Osteopaty D.O.

Dowiedz się więcej

Lokalizacja

Akademia Osteopatii działa w: Poznaniu, Krakowie, Warszawie, Wrocławiu oraz Gdańsku.

Dowiedz się więcej
 
Kontakt

Potrzebujesz więcej informacji?

Biuro

ul. Marcelińska 92, 60-324 Poznań,
(+48) 606 306 122, (+48) 668 378 419
(+48) 668 641 708
kontakt@akademiaosteopatii.pl
Wtorek - Piątek 9:00 - 16:00

SOCIAL MEDIA

Administratorem Pani/Pana danych osobowych jest Akademia Osteopatii z siedzibą w Poznaniu przy ul. Marcelińskiej 92, NIP 7361517194. Szczegółowe informacje na temat przetwarzania Pani/Pana danych osobowych znajdują się w Regulaminie oraz Polityce Prywatności.
Regulamin sklepu internetowego znajduje się tutaj.