Test inhibicji jest testem służącym do ustalania priorytetu dysfunkcji. Jego najbardziej znaną formą jest test inhibicji wg Barrala. Pozwala on stwierdzić m.in., czy problem strukturalny pacjenta (np. ograniczenie ruchomości, ból) spowodowany jest dysfunkcją narządów wewnętrznych.
Dla przeprowadzenia testu terapeuta wyznacza określone kryterium diagnostyczne, które stanie się punktem odniesienia. Może to być przykładowo zakres ruchu zgięcia w przód lub test wyprzedzania kolców biodrowych. Następnie pacjent proszony jest o ułożenie rąk pod brzuchem i uniesienie za ich pomocą pakietu trzewnego w kierunku głowowym. W ten sposób odciąża układ powięziowy narządów wewnętrznych, wprowadzając inhibicję.
Utrzymując odciążenie (inhibicję) narządów brzucha, pacjent ponawia wykonany uprzednio test (skłon w przód, test wyprzedzania itp.). Zmiana wyniku w teście, wyrażająca się np. większym zakresem zgięcia, ujemnym testem wyprzedzania, zmniejszeniem bólu, zmniejszeniem kompensacji itd., świadczy o zaangażowaniu aspektu wisceralnego w problem pacjenta.
Analogiczny test inhibicji może być przeprowadzany w odniesieniu do więcej niż dwóch potencjalnych obszarów lezji. Wówczas terapeuta koreluje każdą lezję z każdą, zwracając uwagę która z pary wpływa na zaburzenie, z którym była testowana. Ta, która wywołała zmianę, uważana jest za ważniejszą. Następnie koreluje się ze sobą te miejsca, które miały większy priorytet w pierwszej części testu.
W celu osiągnięcia odciążenia należy pomyśleć o wpływie sił na powięzi i zastosować takie z nich, które pozwoli zbliżyć przyczepy powięzi lub w inny sposób zmniejszy negatywną aferentację układu nerwowego. Opisany test jako część procesu diagnostycznego ułatwia ustalenie kolejności postępowania terapeutycznego.
Zainteresował Cię ten temat? Czujesz, że jest to coś dla Ciebie? Chcesz połączyć swoją praktykę lekarską z nowoczesną metodą terapii? Zapoznaj się z naszymi kursami w Akademii Osteopatii: